Μαρία Ιω. Ζιάκα: Θέατρο

Εισαγωγή

Όταν ήμουν παιδάκι στο Δημοτικό ο Δάσκαλος σχεδόν σε κάθε σχολική γιορτή μας έβαζε να παίζουμε και κάποια σκετς με σχετικό περιεχόμενο. Συμμετείχαμε, μαθαίναμε τα λόγια, κάναμε πρόβες, αγωνιούσαμε, ετοιμάζαμε τη σκηνή στην αίθουσα τελετών, τα ρούχα που θα φορούσαμε και στο τέλος τα παίζαμε στη γιορτή που παρακολουθούσε όλο το χωριό.

Αναλογίζομαι σήμερα πόσα μεγάλα μαθήματα ( ατομικά και συλλογικά) πήραμε!

Ιστορία, φιλοπατρία...Εξοικείωση με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, με τους ανθρώπους που τα δημιούργησαν, τους ήρωες (να προσπαθείς να είσαι η Δέσπω του Μπότσαρη, ο Παπαφλέσσας...! Να απορρίπτεις τους προδότες..ποιος να θελήσει να παίξει τον Πηλιογούση!)

Άσκηση στην έκθεση. Χρειάζεται κότσια να σταθείς στη σκηνή και να πεις το ποίημα, πόσο μάλλον να παραστήσεις κάποιον άλλο, να ξεπεράσεις τη φυσική και κοινωνική σου συστολή! (Θυμάμαι ακόμα τη "Χάιδω" από το "χορό του Ζαλόγγου", που μονολογεί μπροστά στο γκρεμό, γιατί έμεινε τελευταία και διστάζει....δεν είχα μόνο τον καημό της, είχα και την αγωνία τού να είμαι τόόόση ώρα μόνη πάνω στη σκηνή! Ατελείωτος μου φάνηκε αυτός ο μονόλογος, που δεν θα ήταν ούτε δέκα αράδες!)

Άσκηση στην ομαδική δουλειά, συνεργασία, υπευθυνότητα και ενότητα για να υπάρξει αποτέλεσμα και, φυσικά, ικανοποίηση και απόλαυση της επιτυχίας.

Υπηρέτησα τη Δημόσια εκπαίδευση σε καιρούς βιασύνης και μονοδιάστατης πολυπραγμοσύνης. Δεν προλαβαίνουμε την Ύλη, δεν προλαβαίνουμε να ετοιμάσουμε γιορτές, δεν καταλαβαίνουμε τί χρειάζονται οι γιορτές, δεν βρίσκουμε χρόνο για εξωδιδακτικές δραστηριότητες.............Μέσα σ' αυτή τη δίνη, ο Δάσκαλός μου με βοηθούσε να βρίσκω τον άξονα!

Μπορούσε εκείνος σε μια εποχή στερήσεων, χωρίς ευκολίες, σε ένα χωριό, με παιδιά πάμφτωχα..............μπορούσε εκείνος και δεν μπορούμε εμείς, σήμερα, με τόσα μέσα, σε συνθήκες αφθονίας, με παιδιά πανέξυπνα, πλούσια σε γνώσεις και παραστάσεις; Τί μας λείπει, λοιπόν;

η αγάπη, η πίστη και η διάθεση

Αγάπη για τα παιδιά και τη μάθηση, πίστη ότι κάθε δραστηριότητα είναι διδακτική (είτε συμβαίνει μέσα στην Τάξη είτε έξω απ' αυτή, είτε συμβαίνει μέσα στο Σχολείο είτε έξω απ' αυτό) και διάθεση να αφιερώσουμε λίγο παραπάνω χρόνο.

Δίνοντας μια τέτοια απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα, ήμουν πάντα πρόθυμη να συμμετάσχω σε τέτοιες πρωτοβουλίες, όταν καλοί συνάδελφοι και Διευθυντές τις αναλάμβαναν και τις στήριζαν.

Στο 5ο Λύκειο Τρικάλων, τύχη αγαθή, αρχές της δεκαετίας του '90, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά θεατρική ομάδα! Αυτό ήταν! Από κει και πέρα κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα το σχολείο αυτό να καθιερωθεί ως "το μόνο Λύκειο που κάνει θέατρο"! Χαίρομαι που μπορώ να πω πως ήμουν κι εγώ μέσα σ' αυτό! Χαίρομαι πιο πολύ, όμως, όταν και σήμερα καλοί συνάδελφοι συνεχίζουν αυτή την παράδοση που δημιουργήσαμε σ' αυτό το σχολείο!

Θα αναφερθώ σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου μου, αλλά το υλικό που θα δημοσιεύσω είναι πιο πλούσιο σε κείνες που έγιναν με τη δική μου πρωτοβουλία και καθοδήγηση.